Rusça

В подворотне Осень с Ветром танцевала,
И в прохожих грустных листьями бросала,
И смеялась звонко ливнями косыми,
И стучала оземь ножками босыми.

Обижалась Осень, что зовут старушкой,
Рыжая девчонка, на щеках веснушки,
А в глазах огромных небо отражалось.
Нет ее прекрасней! – Ветру показалось.

Золотые косы расплела игриво,
И воскликнул Ветер: «Как же ты красива!»
И задумал Ветер взять девчонку в жены,
Но смеяться стали тополя и клены:

«Неразумный Ветер, ты же любишь волю,
Целый день гуляешь то в лесу, то в поле,
Ты ж непостоянный, бегаешь по свету,
То с Весной флиртуешь, то пристанешь к Лету.»

Но упрямый Ветер отступать не хочет:
«Старые деревья глупости лопочут!
Мне запала в сердце Осень-златовласка,
Буду с ней я счастлив, будем жить как в сказке!»

Приоделся Ветер стильно, но неброско.
Замерли в восторге стройные березки.
«Боже, как хорош он, прям киноактер!» -
Зашумели липы, потупивши взор.

По лесной тропинке полетел к невесте.
А дубы ворчали: «Что-то много чести!»
Он усыпал путь к ней лепестками роз.
Но смеялись клены, воротили нос.

И нахмурив брови, туча приплыла:
«Что тут происходит? Свадьба?! Ну дела!
Бедный юный мальчик, Ветер молодой,
Ничего не знает о девчонке той!
Рыжая оторва всех с ума свела,
Видно, свои косы снова расплела!»
______________

Снова в подворотне Осень танцевала,
И Дождя игриво в губы целовала.
А бедняга-Ветер растрепал ей косы,
И сорвал со злости листья у березы!
Размечтался, глупый, ничего не зная,
Ах, шальная осень - вот она какая!

Latince

In porta Autumnus cum Vento saltavit,
Et folia in tristes transeuntes iactavit,
Et cum obliquis imbribus magna voce risit,
Et nudis pedibus terram calcavit.
Autumnus, quae anus appellatur,
Puella rufa cum lentiginibus in genis,
Et caelum in ingentibus oculis eius relucebat.
Nulla est illa pulchrior! – Vento videbatur.

Illa ludibunda aureos capillos resolvit,
Et Ventus exclamavit: “Quam pulchra es!”
Et Ventus constituit puellam uxorem accipere,
Sed populi et aceres ridere coeperunt:

“Stulte Ventus, libertatem amas,
Toto die ambulas, nunc in silva, nunc in agro,
Variabilis es, circum orbem terrarum curris,
Nunc cum Vere lascivis, nunc Aestati adhaeres.”

Sed Ventus pertinax recedere non vult:
“Vetustae arbores ineptias garriunt!
Autumnus aureo crine in cor meum descendit,
Cum ea laetus ero, quasi in fabula vivemus!”

Ventus eleganter se vestivit, sed discrete.
Graciles betulæ gaudio obstupuerunt.
“Deus, quam pulcher est...” "est, sicut histrio cinematographicus!" -
Tiliae susurraverunt, deorsum spectantes.

Per semitam silvestrem ad sponsam volavit.
Et quercus murmuraverunt: "Nimis est honor!"
Semitam ad eam petalis rosarum sparsit.
Sed aceres riserunt, naso contracto.

Et, frontem corrugante, nubes sursum volavit:
"Quid hic agitur? Nuptiae?!" Bene factum!
Miser puer, Ventus Iuvenis,
De illa puella nihil scit!
Rutila illa puella omnes insanire fecit,
Videtur eam iterum capillos solvisse!
_____________
Autumnus iterum in porta saltabat,
Et iocose pluviam in labris osculabatur.
Sed miser Ventus eius crines commovit,
Et iratus folia betulae avulsit!
Somniabat, stultus, nihil sciens,
Ah, insanus autumnus - hoc est!

(5000 karakter kaldı)
Rusça
Latince

İçindekiler

Son çeviriler

devamını göster›
ADS - REKLAMLAR